EPITAF BEZ TROFEJA

                    Tu leži Div,
                    Naš stid i sram,
                    Što bješe kriv,
                    Jer bješe Sâm.

                    Taj sokô siv,
                    Svog doma plam,
                    I sad je živ
                    I Vođa nam.

U jarku trune, poput crkle strvi
 - On, što nekim bješe Eugen Prvi,
 Kraljevina i Sloboda naša.

A kraj njega cvili ljuta rana,
Buntovnička, zla, neoplakana,
Na surci Bacha, đaka Grabancijaša.

Antun Gustav Matoš

Rakovica